Пошук

«Служыць Богу і Яго Царкве — вялікая радасць» — епіскап Маладзечанскі Павел даў інтэрв'ю «Маладзечанскай газеце»

17 лютага 2019

Ганаровае званне «Чалавек года Міншчыны» прысвоена епіскапу Маладзечанскаму і Стаўбцоўскаму Паўлу.  Маладзечанская газета скарысталася нагодай узяць інтэрв'ю ў лаўрэата і расказаць аб служэнні ўладыкі на маладзечанскай зямлі.

— Ваша Праасвяшчэнства, чым у Вас асацыіруецца горад Маладзечна?

— З домам! За час, які я ўзначальваю Маладзечанскую кафедру, гэты горад стаў для мяне родным. Бо гэта не толькі месца майго служэння, але і месца, дзе жывуць мае сабраты ў Хрысце. Ну і, варта заўважыць, што ў цэлым, мне Маладзечна падаецца вельмі ўтульным, светлым, я б сказаў, культурным, інтэлігентным горадам.

— Калі епіскап бліжэй да паствы, ён лепш разумее цяжкасці кожнага прыхода, з'яўляецца магчымасць «радавацца з тымі, хто радуецца» і «плакаць з тымі, хто плача», дапамагаць кожнаму веруючаму чалавеку. Што было для Вас самым складаным і самым радасным пасля прызначэння епіскапам?

— Слова «епіскап» у перакладзе азначае «той, хто наглядае, назірае», а значыць, «кантралюе». Епіскапу ў асаблівай ступені даводзіцца не толькі сачыць за сабой і сваім прыходам, як гэта звычайна бывае ў простага святара, але і неяк садзейнічаць духоўнаму росту ўсёй епархіі, якая складаецца з дзясяткаў абшчын і многіх тысяч людзей. Такое высокае служэнне накладае адказнасць перш за ўсё на самога епіскапа, а не на яго асяроддзе... да таго ж вельмі вялікая праца з карэспандэнцыяй, са зваротамі вернікаў і ... не зусім вернікаў, скажам так. Афіцыйныя прадстаўнічыя функцыі. Усё гэта фактычна пазбаўляе вольнага часу і з'яўляецца прычынай пастаянных паездак. І перажыванняў. Але ва ўсім гэтым ёсць свая радасць: у пачуцці запатрабаванасці, важнасці і паклікання да служэння Богу і бліжняму. Калі вы заўважалі, епіскап, у адрозненне ад свяшчэнніка, благаслаўляе народ Божы дзвюма рукамі, што, сярод іншага, сімвалізуе тое, што ў яго, умоўна кажучы, у два разы больш магчымасцяў, паўнамоцтваў, благадаці, любові... хіба можна разумець гэта, адчуваць гэта і не радавацца тым вяршыням і гарызонтам, да якіх вядзе цябе Гасподзь?

— Як гучыць ваш прынцып царкоўнага жыцця? Што для Вас галоўнае, а што другараднае?

— Ваша пытанне сфармулявана так, што я проста не мог не ўспомніць словы вялікага святога блажэннага Аўгусціна, які жыў у IV-V стагоддзях. Ён сказаў неяк: «У галоўным — адзінства, у другарадным — свабода, ва ўсім — любоў». Думаю, што выказванне будзе самым лепшым адказам. Упэўнены, што гэта правіла актуальна не толькі ў царкоўным жыцці. Наша грамадства многае б набыло, калі б звярталася да гэтага прынцыпу часцей і ва ўсіх сферах свайго існавання.

— Наколькі сёння адпавядаюць неабходным патрабаванням святары ў даручанай Вам епархіі?

— Як кажа прарок Ісайя, «Вось, я і дзеці, якія мне даў Бог» ... Я люблю сваіх святароў і прашу ў Бога дапамогі і сіл для таго, каб быць ім карысным. Мяне атачаюць добрыя людзі, але, зразумела, не ангелы. Дарэчы, нават у ангелах, паводле кнігі Іава, Гасподзь бачыць ««нечто стропотное» — гэта значыць, недахопы, што ўжо казаць нам пра сябе і тых, хто акружае нас! Мне б самому адпавядаць, як вы кажаце «неабходным патрабаванням». Усім нам ёсць над чым працаваць. Зразумела, ёсць недахопы, памылкі, грахі, як і ў кожнага чалавека, аднак не варта сумаваць і апускаць рукі. З кожным днём трэба імкнуцца быць лепш.

— Як складваюцца адносіны з раённымі ўладамі? З якімі ўстановамі або прадпрыемствамі супрацоўнічаеце?

— Маладзечанская епархія новая. Я яе першы епіскап, і ўсе тут давялося пачынаць з нуля. Зразумела, варта даць высокую ацэнку значэнню нашых узаемаадносін з раённымі ўладамі, з установамі культуры і адукацыі.

— Ці згодныя Вы з дэвізам: «Рабі, што трэба, і будзь, што будзе?»

— Не. Дэвіз, як мне здаецца, мяркуе абыякавасць да таго, што адбываецца і, самае галоўнае, да вынікаў самога дзеяння. Так, ёсць рэчы, якія мы павінны рабіць, напрыклад, выконваць запаведзі. Але тое, якім чынам змяняецца свет у працэсе, можа нам казаць пра тое, што мы робім правільна, а што не. «Любіць усіх на злосць ім жа» ці «тварыць дабро, а там хоць трава не расці» — так не атрымаецца.

— Калі на шляху да мэты з'яўляюцца нейкія цяжкасці, як зразумець: Гасподзь цябе не дапускае да нечага і кажа, што гэта не твой шлях, альбо гэта перашкода, якую варта пераадолець, з якой ты станеш мацней?

— Я б сказаў, што тут, як у фізіцы: кожнаму дзеянню ёсць супрацьдзеянне. І спадарожныя фактары ёсць заўсёды і для ўсяго — як для дабра, так і для зла. Таму я не стаў бы неяк самі па сабе цяжкасці ператвараць у нейкі знак звыш. Гэта непазбежная асаблівасць усяго нашага існавання.

— Прысваенне высокага звання — гэта і гонар, і адказнасць. Зроблена, безумоўна, многае. Падзяліцеся, калі ласка, далейшымі планамі.

— Я ўдзячны за аказаны мне гонар і прысвоеную ўзнагароду, але хацеў бы адзначыць, што ўспрымаю яе як ацэнку дзейнасці не толькі маёй сціплай працы, але і ўсёй нашай епархіі: святароў, супрацоўнікаў, міран. Ну, якія могуць быць планы? Маліцца, свяшчэннадзейнічаць, прапаведаваць, вучыць і вучыцца, будаваць, наладжваць узаемаадносіны, умацоўваць сувязі ... многае ўжо з гэтага зроблена, многае яшчэ трэба будзе зрабіць.

— Сардэчна дзякую, уладыка, за мудрыя словы, якія знойдуць водгук у сэрцах нашых чытачоў.

«Маладзечанская газета» / Church.by